مهندسی بافت، مثلثی با سه ضلع از انواع مختلف سلولها، زیستمولکولهای کوچک، عامل رشد و داربست با هدف بازیابی، ترمیم و بهبود عملکرد بافت است. در مهندسی بافت، چسبندگی، رشد، تکثیر و تمایز سلولها نیازمند کنترل دقیق عاملهای بیرونی نظیر خواص فیزیکی داربست بهعنوان ماتریس برونسلولی (ECM)، نوع و مقدار مولکولهای فعال زیستی مانند زیستمولکولهای کوچک، پپتیدها و پروتئینهاست. بنابراین برهمکنش داربستهای سنتزی و طبیعی با سلولها، باید بازتابی از ریزمحیط سلولی در بدن باشد. در این مقاله، روشهای مختلف تهیه هیدروژلهای تزریقپذیر تشکیلشونده درجا با کاربرد پزشکی و بازسازی بافت شرح داده شده که با پیوندهای شیمیایی یا برهمکنشهای فیزیکی شبکهای میشوند. این نوع هیدروژلها در کاربردهای مهندسی بافت بسیار جالب توجه هستند. زیرا بهآسانی میتوانند سلولها یا زیستمولکولها را به بافت آسیبدیده انتقال دهند. نبود سمیت شدید و وجود حداقل جراحت و درد هنگام جراحی در بیمار از برتریهای هیدروژلهای تزریقشونده است. روشهای شیمیایی متنوعی مانند شیمی کلیک، افزایش Michael، باز شیف و واکنش آنزیمی برای شبکهایکردن هیدروژلهای تزریقپذیر بهکار گرفته شده است. برخی از هیدروژلها را میتوان با برهمکنشهای فیزیکی نظیر برهمکنشهای یونی، پیوند هیدروژنی و برهمکنش ابرمولکولی بدون وجود عاملهای بیرونی در شرایط فیزیولوژی بدن تهیه کرد. در این مطالعه، افزون بر روشهای مختلف تهیه، جنبههای کاربردی این هیدروژلها در پزشکی ترمیمی و دستاوردهای حاصل از آن در مهندسی بافت مرور میشود.