پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران با همکاری انجمن پلیمر ایران
مجله علوم و تکنولوژی پلیمر
10163255
20080883
28
6
2016
02
20
تهیه و شناسایی نانوکامپوزیتهای الاستومر پلییورتان مغناطیسی تقویت شده با نانوذرات آهن اکسید اصلاح شده با دیپدال سیلان
453
443
FA
میرمحمد
علوی نیکجه
قزوین، دانشگاه بینالمللی امام خمینی(ره)، دانشکده علوم پایه، گروه شیمی، صندوق پستی 288
مریم
وکیلی
قزوین، دانشگاه بینالمللی امام خمینی(ره)، دانشکده علوم پایه، گروه شیمی، صندوق پستی 288
ریحانه
فرج الله
قزوین، دانشگاه بینالمللی امام خمینی(ره)، دانشکده علوم پایه، گروه شیمی، صندوق پستی 288
راحله
اکبر
قزوین، دانشگاه بینالمللی امام خمینی(ره)، دانشکده علوم پایه، گروه شیمی، صندوق پستی 288
rahele.akbar@yahoo.com
مسلم
حقشناس
تهران، پژوهشکده سامانههای حمل و نقل فضایی، پژوهشگاه سازمان فضایی ایران
10.22063/jipst.2016.1324
در این پژوهش، نانوکامپوزیتهای الاستومر پلییورتان مغناطیسی با استفاده از نانوذرات ابرپارامغناطیس آهن اکسید (Fe<sub>3</sub>O<sub>4</sub>) اصلاح نشده و اصلاح سطحی شده با دیپدال سیلان (dipodal silane) به روش پلیمرشدن درجا سنتز شدند. در تهیه این نانوکامپوزیت مغناطیسی از پلی ال استری پلیکاپرولاکتون (PCL) استفاده شد. نانوذرات اصلاح نشده به دلیل نسبت سطح به حجم زیاد و برهمکنش های دوقطبی-دوقطبی، تمایل به کلوخه شدن دارند و به همین دلیل نمیتوانند به خوبی در ماتریس پلیمری توزیع شوند و باعث تضعیف خواص مکانیکی و مغناطیسی میشوند. اصلاح سطحی نانوذرات افزون بر کاهش مقدار تجمع یافتگی نانوذرات باعث برهمکنش بهتر نانوذرات با ماتریس پلییورتانی میشوند. برای رفع این مشکل نانوذراتFe<sub>3</sub>O<sub>4</sub> با دیپدال سیلان (DS) اصلاح سطحی شد. اصلاح سطح نانوذرات به وسیله دیپدال سیلان سنتز شده برپایه آمینوپروپیل تریاتوکسی سیلان و گاما-گلیسیدوکسی پروپیل تریمتوکسی سیلان انجام شد. تشکیل و شناسایی ترکیب دیپدال سیلان (ترکیب سیلانی دودندانه ای) با روشهای طیفسنجی رزونانس مغناطیسی هسته هیدروژن (<sup>1</sup>H NMR)، طیفسنجی زیرقرمز تبدیل فوریه (FTIR) و میکروسکوپی الکترونی عبوری (TEM) بررسی و تأیید شد. شناسایی و مطالعه خواص نانوکامپوزیتهای الاستومر پلییورتان مغناطیسی تهیه شده نیز با FTIR،TGA ،SEM ،VSM و DMTA انجام شد. نتایج به دست آمده از آزمون TGA بهبود خواص گرمایی نانوکامپوزیتهای تقویت شده با نانوذرات اصلاح شده (Fe<sub>3</sub>O<sub>4</sub>@DS) را تأیید کرد. آزمون SEM پراکنش بهتر نانوذرات اصلاح شده را نشان داد. همچنین آزمون VSM نشان داد، نانوکامپوزیتهای الاستومر پلییورتان سنتز شده ابرپارامغناطیس هستند.
نانوکامپوزیت مغناطیسی,الاستومر پلییورتان,نانوذرات آهن اکسید,اصلاح سطح,دیپدال سیلان
http://jips.ippi.ac.ir/article_1324.html
http://jips.ippi.ac.ir/article_1324_d0a989a4f31786050522274336f4153c.pdf
پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران با همکاری انجمن پلیمر ایران
مجله علوم و تکنولوژی پلیمر
10163255
20080883
28
6
2016
02
20
سنتز و شناسایی کوپلیمر دوقطعهای پلی(وینیل استات)-قطعه-پلی(دی متیل سیلوکسان) به روش پلیمرشدن رادیکالی انتقال ید
463
455
FA
مجتبی
فرخی
تهران، دانشگاه تربیت مدرس، دانشکده مهندسی شیمی، گروه مهندسی فرایندهای پلیمریزاسیون، صندوق پستی 143-14115
farokhi.mf@gmail.com
مهدی
عبداللهی
0000-0002-1712-2149
تهران، دانشگاه تربیت مدرس، دانشکده مهندسی شیمی، گروه مهندسی فرایندهای پلیمریزاسیون، صندوق پستی 143-14115
abdollahim@modares.ac.ir
محمد
براری
تهران، پژوهشگاه صنعت نفت، پژوهشکده توسعه فناوریهای شیمیایی، پلیمری و پتروشیمی، صندوق پستی 4163-18745
mbarari@ripi.ir
10.22063/jipst.2016.1325
از میان روشهای پلیمرشدن رادیکالی کنترل شده، پلیمرشدن رادیکالی انتقال ید بهعنوان روشی آسان، کارآمد و قوی معرفی شده است که برای گستره وسیعی از مونومرهاا قابل استفاده بوده و با هر دو محیط همگن و ناهمگن نیز سازگار است. پلیمرشدن رادیکالی انتقال ید مونومر وینیل استات (VAc) در مجاورت 2و׳2-آزوبیس ایزوبوتیرو نیتریل (AIBN) به عنوان آغازگر و پلی(دیمتیل سیلوکسان) ω–یددار (PDMS-I) به عنوان عامل انتقال درشتمولکول با وزن مولکولی متوسط عددی 5029 گرم بر مول و شاخص چندتوزیعی 23/1 در دمای 80 درجه سانتیگراد و حالت توده انجام شد. پلی(دیمتیل سیلوکسان) ω–یددار به عنوان عامل انتقال درشتمولکول از برمدار و سپس یددارکردن پلی(دیمتیل سیلوکسان) ω– هیدروکسیل سنتز شد. تشکیل کوپلیمر دو قطعهای پلی(وینیل استات)-قطعه-پلی(دیمتیل سیلوکسان) (PDMS-b-PVAc) با وزن مولکولی متوسط عددی 19620 گرم بر مول و توزیع وزن مولکولی 53/1 با استفاده از فنون طیفسنجی رزونانس مغناطیسی هسته پروتون (<sup>1</sup>H NMR) و رنگنگاری ژل تراوایی (GPC) تأیید شد. تطابق خوب میان وزن مولکولی نظری محاسبه شده و وزن مولکولی بهدست آمده از طیفسنجی رزونانس مغناطیسی پروتون و رنگنگاری ژل تراوایی مشاهده شد که حاکی از مصرف کامل عامل انتقال درشتمولکول و عدم شرکت ناخالصیهای همراه پلی(دیمتیل سیلوکسان) است. بررسی انتهای زنجیر به کمک طیفسنجی رزونانس مغناطیسی هسته پروتون بررسی و مشخص شد، تعداد شایان توجهی از زنجیرها با انتهای معکوس در پایان واکنش وجود دارند. افزون بر این، تشکیل چند محصول جانبی با تخریب انتهای عاملدار زنجیر نیز مشاهده شد.
وینیل استات,پلی(دیمتیل سیلوکسان),پلیمرشدن رادیکالی انتقال ید,عامل انتقال درشتمولکول,کوپلیمر دوقطعهای
http://jips.ippi.ac.ir/article_1325.html
http://jips.ippi.ac.ir/article_1325_c17d595c9001f34b525f1f11260f178d.pdf
پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران با همکاری انجمن پلیمر ایران
مجله علوم و تکنولوژی پلیمر
10163255
20080883
28
6
2016
02
20
تهیه چسب حساس به فشار آکریلی و بررسی عوامل مؤثر بر خواص چسبندگی آن
476
465
FA
سید مجتبی
تقیزاده
تهران، پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران، صندوق پستی 112-14975
مژگان
میرزاطاهری
تهران، پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران، صندوق پستی 112-14975
حسین
عابدی مقدم
تهران، پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران، صندوق پستی 112-14975
h.abedimoghaddam@ippi.ac.ir
10.22063/jipst.2016.1326
امروزه روشهای نوین دارورسانی از راه پوست جانشین روشهای قدیمی تر (دارورسانی از طریق دهان و تزریق) شده اند. از تمام انواع چسبها، چسبهای آکریلی محلولی به دلیل مزایای فراوان نسبت به سایر انواع چسبها در این زمینه به طور گسترده استفاده میشوند. در این پژوهش، چسب حساس به فشار آکریلی از پلیمرشدن رادیکال آزاد 2-اتیل هگزیل آکریلات در اتیل استات و در مجاورت آغازگر 2،2-آزوبیس ایزوبوتیرونیتریل (AIBN) تهیه شد. برای تنظیم خواص آن، دو کومونومر وینیل استات و هیدروکسی اتیل آکریلات نیز در ساختار این چسب آکریلی استفاده شدند. چسب تهیه شده با آزمونهای مختلف از قبیل طیفسنجی زیرقرمز تبدیل فوریه (FTIR)، رزونانس مغناطیسی هسته، رنگنگاری ژل تراوایی ورنگنگاری مایع کارآمد شناسایی شد. تمام عوامل مربوط به شرایط واکنش پلیمرشدن از قبیل نوع و مقدار کومونومر استفاده شده، مدت زمان انجام واکنش و مقدار آغازگر استفاده شده می توانند بر خواص نهایی چسب تهیه شده اثر بگذارند. بنابراین اثر متغیرهای مختلف از قبیل مدت زمان انجام واکنش، مقدار آغازگر و کومونومرها و شبکهای شدن بر خواص چسب حساس به فشار آکریلی محلولی بررسی شد. استحکام برشی چسب با افزایش مقدار هیدروکسی اتیل آکریلات و وینیل استات و کاهش مقدار آغازگر استفاده شده افزایش یافت. چسبناکی پلیمر با استفاده از مقادیر بیشتر آغازگر و مونومر وینیل استات، بهبود یافت. همچنین، استحکام پوستگی پلیمر با افزایش مقدار وینیل استات، کاهش و با افزایش مقدار هیدروکسی اتیل آکریلات افزایش یافت. شبکه ای شدن نیز استحکام برشی چسب را به مقدار شایان توجهی افزایش داد. زمان بهینه 10 ساعت و مقدار بهینه برای آغازگر، وینیل استات و هیدروکسی اتیل آکریلات به ترتیب 5/0، 22 و %6 وزنی به دست آمد.
چسبهای حساس به فشار,خواص چسبندگی,کوپلیمرهای آکریلی,چسبناکی,استحکام پوستگی
http://jips.ippi.ac.ir/article_1326.html
http://jips.ippi.ac.ir/article_1326_a8325d79c88a6248fbf92af7c164d267.pdf
پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران با همکاری انجمن پلیمر ایران
مجله علوم و تکنولوژی پلیمر
10163255
20080883
28
6
2016
02
20
آثار نانوذرات TiO2 و ZnO بر ساختار و رفتار گرفتگی غشاهای پلیاتیلنی
493
477
FA
یونس
جعفرزاده
تبریز، دانشگاه صنعتی سهند، دانشکده مهندسی شیمی، صندوق پستی 1996-513335
yjafarzadeh@sut.ac.ir
رضا
یگانی
تبریز، دانشگاه صنعتی سهند، دانشکده مهندسی شیمی، صندوق پستی 1996-513335
ryegani@sut.ac.ir
مرضیه
صداقت
تبریز، دانشگاه صنعتی سهند، دانشکده مهندسی شیمی، صندوق پستی 1996-513335
marzieh.sedaghat@gmail.com
10.22063/jipst.2016.1327
از روشهای مؤثر برای افزایش آبدوستی غشاهای پلیمری و کاهش گرفتگی آنها، گنجاندن نانوذرات معدنی در ماتریس غشاهای پلیمری است. از میان نانوذرات معدنی متعددی که در ساخت غشاهای پلیمری ماتریس آمیخته استفاده میشوند، TiO<sub>2</sub> و ZnO به دلیل خواص شیمیایی و فیزیکی خاص از اهمیت ویژهای برخوردارند. در پژوهش حاضر، اثر نانوذرات TiO<sub>2</sub> و ZnO بر ساختار و رفتار گرفتگی غشاهای نانوکامپوزیتی پلیاتیلنی بررسی شد. از پلیاتیلن پرچگالی بهعنوان پلیمر و از TiO<sub>2</sub> و ZnO بهعنوان نانوذرات معدنی استفاده شد. غشاها با استفاده از روش جدایی فاز با القای گرمایی ساخته شدند و از روشهای مختلف شامل FESEM، TEM، EDX، AFM، اندازهگیری زاویه تماس، اندازهگیری شار آب خالص و شعاع متوسط حفرهها برای تعیین مشخصات ساختاری و سطحی غشاها استفاده شد. افزون بر این، عملکرد غشاها در جداسازی محلول %1 وزنی کلاژن بررسی شد و همزمان پدیده گرفتگی غشاها به کمک پروتئین کلاژن بهطور کامل مطالعه شد. تصاویر FESEM نشان داد، تمام غشاهای ساخته شده دارای ساختار برگیشکل بوده و بنابراین سازوکار جدایی فاز در مرحله ساخت از نوع جامد-مایع است. وجود نانوذرات در ساختار غشاها با روشهای TEM و EDX تأیید شد. مطابق با مدل Wenzel، مقدار زاویه تماس غشاهای هیبریدی به دلیل افزایش زبری سطحی، کاهش چندانی نیافت، اما شار آب خالص عبوری از غشاها با افزایش مقدار نانوذرات افزایش یافت. در نهایت مشخص شد، به دلیل خواص ضدگرفتگی TiO<sub>2</sub> و ZnO مقدار گرفتگی برگشتپذیر، بازیابی شار و مقاومت در برابر گرفتگی به وسیله پروتئین کلاژن با افزایش مقدار نانوذرات افزایش مییابد.
غشای پلیاتیلنی,TiO2,ZnO,میکرفیلترکردن,گرفتگی غشا
http://jips.ippi.ac.ir/article_1327.html
http://jips.ippi.ac.ir/article_1327_82905ef6c927840ec05469f69aace33c.pdf
پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران با همکاری انجمن پلیمر ایران
مجله علوم و تکنولوژی پلیمر
10163255
20080883
28
6
2016
02
20
الکتروریسی الیاف نانومتخلخل سلولوز استات در جو مرطوب
504
495
FA
حمید فتاحی
جویباری
تهران، دانشگاه صنعتی امیرکبیر، دانشکده مهندسی نساجی، صندوق پستی 4413-158۷5
محمد
کریمی
تهران، دانشگاه صنعتی امیرکبیر، دانشکده مهندسی نساجی، صندوق پستی 4413-158۷5
mkarimi@aut.ac.ir
10.22063/jipst.2016.1328
الکتروریسی بهعنوان فنی ساده و ارزان، برای تولید نانوالیاف متخلخل سلولوز استات بهکار گرفته شد. تولید الیاف ظریف در مقیاس زیرمیکرون و نانومتر به دلیل افزایش سطح ویژه ماده کاربرد گستردهای یافته است و با ایجاد تخلخل در الیاف، سطح ویژه آن افزایش شایان توجهی مییابد. در این پژوهش، الیاف متخلخل سلولوز استات از الکتروریسی محلول پلیمر در مخلوط استون-آب تولید شد. مقدار تخلخل در الیاف الکتروریسی شده با تنظیم شرایط دما و رطوبت اتاقک الکتروریسی کنترل شد. شکلشناسی نمونهها با میکروسکوپی الکترونی پویشی ارزیابی و تخلخل آنها به روش چگالیسنجی معین شد. نتایج نشان داد، شکلشناسی و تخلخل الیاف سلولوز استات به غلظت محلول پلیمری و رطوبت نسبی در فرایند الکتروریسی وابسته است. براساس نتایج میکروسکوپی الکترونی پویشی، قابلیت الکتروریسی الیاف سلولوز استات در غلظت %12 تا %18 وزنی و در رطوبت نسبی %40 تا %80 تأیید و مشخص شد، بیشترین مقدار تخلخل در رطوبت نسبی %80 و غلظت %15 وزنی بهدست آمد. افزون براین مشاهده شد، افزایش رطوبت نسبی و غلظت پلیمر در محلول سبب افزایش متوسط قطر الیاف میشود. در اثر افزایش غلظت محلول پلیمری احتمال وقوع جدایی فاز کاهش و با افزایش رطوبت نسبی این احتمال افزایش یافت. اما، برآیند آنها به گونهای است که پوسته الیاف در ابتدای شکلگیری جت ریسندگی جامد میشود. بنابراین افزون بر افزایش احتمال جدایی فاز و ایجاد بزرگحفرهها در درون جت، نازکترشدن جت ریسندگی در حد فاصل نازل تا جمعکننده نیز بهکندی انجام میشود. بهطورکلی تولید الیاف متخلخل از سلولوز استات به عنوان پلیمری زیستتخریبپذیر میتواند به عنوان روشی امیدبخش برای ساخت داربستهای پزشکی مورد توجه قرار گیرد.
http://jips.ippi.ac.ir/article_1328.html
http://jips.ippi.ac.ir/article_1328_2fded7dadef265cb2b091270e11426f8.pdf
پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران با همکاری انجمن پلیمر ایران
مجله علوم و تکنولوژی پلیمر
10163255
20080883
28
6
2016
02
20
اثر پایدارسازی بر ساختار اسفنج گرمانرم پلیاستیرن و کربن دی اکسید ابربحرانی
515
505
FA
مظفر
مختاری مؤتمنی شیروان
تهران، دانشگاه تربیت مدرس، دانشکده مهندسی شیمی، گروه مهندسی پلیمر، صندوق پستی 14-14115
mozaffar.mokhtari@modares.ac.ir
محمد حسین
نوید فامیلی
تهران، دانشگاه تربیت مدرس، دانشکده مهندسی شیمی، گروه مهندسی پلیمر، صندوق پستی 14-14115
10.22063/jipst.2016.1329
برای تولید اسفنج میکروسلولی گرمانرم در سامانه ناپیوسته، عامل اسفنجساز فیزیکی در فشار و دمای بیش زیاد از شرایط بحرانی آن در پلیمر تا حدی حل شده و در اثر کاهش فشار سریع در مخلوط، طی سه مرحله هستهگذاری، رشد و بهمپیوستگی، ساختار اسفنج شکل میگیرد. اگر پس از کاهش فشار، دمای اسفنج شدن به کمتر از دمای انتقال شیشهای مخلوط پلیمر و گاز کاهش یابد، سلولها نمیتوانند رشد کنند. این مرحله پایدارسازی نامیده شده که تاکنون در سامانههای تولید اسفنج ناپیوسته تک مرحله ای توجهی به آن نشده است. در این مقاله از پلی استیرن به همراه گاز ابربحرانی کربن دیاکسید به عنوان حلال در فشارMPa 5/18 و دماهای مختلف استفاده شده است. عملیات پایدارسازی با دقت زمانی میلیثانیه انجام شده که باعث شناخت جدیدی از سازوکار شکلگیری ساختار سلول در اسفنجهای گرمانرم شده است. در این سازوکار، هستهگذاری ناشی از انتقال فاز مولکولهای حلال از حالت بحرانی به حالت گاز و شکلگیری هسته های بسیار کوچک حاوی مولکولهای گاز در میان زنجیرهای پلیمر است. در ادامه انرژی ناشی از تمایل رشد هستهها در برابر انرژی کشسانی زنجیرهای پلیمر قرار گرفته و غلبه هریک از این انرژیها معینکننده اندازه سلول است. با توجه به نتایج این مقاله، نحوه اثرگذاری مرحله تثبیت روی ساختار اسفنج بستگی به دمای اسفنجشدن دارد. در دمای° 110 عملیات تثبیت سبب کاهش %50 اندازه سلول و افزایش %60 چگالی سلولی شده است. در حالی که در دماهای کمتر عملیات تثبیت سبب افزایش اندازه سلول و کاهش چگالی سلول شده است.
اسفنج میکرو سلولی گرمانرم,تثبیت,دما,ساختار اسفنج,هستهگذاری
http://jips.ippi.ac.ir/article_1329.html
http://jips.ippi.ac.ir/article_1329_588c4de1cca41499dd5ba26b94a91d00.pdf
پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران با همکاری انجمن پلیمر ایران
مجله علوم و تکنولوژی پلیمر
10163255
20080883
28
6
2016
02
20
مطالعه نانوکامپوزیتهای هیدروژلی کاراگینان تهیه شده در مجاورت نانولولههای کربن و جذب رنگینه سبز درخشان
528
517
FA
رعنا
سیرانی
کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، گروه شیمی، واحد کرج، صندوق پستی 313-31485
raana.seyrani@gmail.com
غلام
باقری مرندی
کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، گروه شیمی، واحد کرج، صندوق پستی 313-31485
marandi@ut.ac.ir
10.22063/jipst.2016.1330
در این پژوهش، نانوکامپوزیتهای هیدروژلی جدیدی برپایه پلیساکارید کاپا-کاراگینان به روش هوموپلیمرشدن پیوندی مونومرهای آکریل آمید و مالئیک انیدرید در مجاورت نانولولههای کربن چنددیواره با استفاده از شبکهساز متیلن بیس آکریل آمید و آغازگر آمونیوم پرسولفات تهیه شدند. ساختار نانوکامپوزیتهای هیدروژل با طیفسنجی زیرقرمز، میکروسکوپی پویش الکترونی و پراش پرتوX و نیز پایداری گرمایی نمونهها به روش تجزیه گرماوزنی ارزیابی شد. افزون بر این، محتوی ژل و رفتار تورمی نانوکامپوزیتهای هیدروژلی در مقایسه با هیدروژل پایه (بدون نانولوله کربن)، در آب مقطر و انواع محیطهای نمکی بررسی و مشخص شد، با افزایش نانولولههای کربن مقدا تورم تعادلی در آب مقطر کاهش یافته در حالی که محتوای ژل و مقدار تورم در محلولهای نمکی افزایش مییابد. افزون بر این، مقاومت گرمایی نمونهها، با انجام آزومونهای گرمایی بررسی و مشخص شد، نانوکامپوزیتهای هیدروژلی مقاومت گرمایی بهتری نسبت به هیدروژل پایه دارند. همچنین قابلیت جذب رنگینه کاتیونی برلیانت سبز از محلولهای آبی به وسیله نمونههای تهیه شده، در غلظتهای 10mg/L تا 300mg/L محلول رنگ، زمان 10min تا 60min و محدوده pH 6 تا 8 مطالعه شد. شرایط بهینه جذب رنگینه در pH برابر 7 غلظت 10mg/L و زمان 50min بهدست آمد. همچنین، هیدروژل پایه و نانوکامپوزیتهای هیدروژلی در همان 10min اول زمان جذب، %98 از کل مقدار جذب رانشان میدهند. نتایج بهدست آمده نشاندهنده قابلیت استفاده از این هیدروژلها در تصفیه پسابهای صنعتی حاوی رنگینه مزبوراست.
http://jips.ippi.ac.ir/article_1330.html
http://jips.ippi.ac.ir/article_1330_606f36a0458bad5fc4baa7b19a8a5224.pdf